AANBRENGEN IJMUIDEN FALMOUTH
Eigenlijk wilde ik liever niet solo door het Kanaal, maar op het allerlaatste moment moest mijn broer Jaap, die mee zou gaan tot de Solent, helaas afzeggen. Geen slappe smoes maar echte rugpijn.
Dan maar alleen. Ik heb redelijk wat double handed mijlen gevaren, maar solo eigenlijk alleen kortere stukjes. De eerste oversteek alleen wordt een makkie. Met prachtig weer vertrek ik op 15 juni uit Scheveningen met als bestemming Ramsgate. Bijna de hele dag de spinaker op in windje 3, ’s nachts door de scheepvaartroutes.
Korte 5-10 minuten slaapjes. Je rust er toch wat van uit. Met de stroom mee wordt het Dover. Eigenlijk ben ik helemaal niet zo moe bij aankomst, maar dat is misschien ook de boost van het geweldige gevoel om mijn eerste solo oversteek naar Engeland te hebben gedaan.
Home of Jazz is het proto type van de VQ32. De boot is nog niet af en er is nog nauwelijks mee gezeild. Goede zeilen heb ik ook nog niet. Alleen een grootzeil en een spinaker, een werkfok en stormfok. Het waterballast systeem kan ik nog niet gebruiken. De twee weken die ik heb tot de start in Mylor, bij Falmouth, gebruik ik om de boot verder af te maken, dan weer een nachtje door te zeilen, daarna weer verder met klussen. De todo-lijst is nogal lang. Het is prettig dat in Engeland veel goede winkels met scheepsbenodigdheden zijn. Dat geldt zeker voor Dover, Cowes en Dartmouth, de plaatsen die ik onderweg aandoe. Zo ga ik al klussend en zeilend steeds verder naar het westen.
Vanaf Dartmouth trek ik op met Jerry Freeman en Katie Miller. Jerry ken ik nog uit de double handed Round Britain van 1993. Hij is een fenomeen, kent alles en iedereen, weet overal de beste ligplaatsen te vinden, en neemt me mee naar het beste restaurants als ik eindelijk klaar ben met klussen. Nou ja klaar?
Leuk om weer in Falmouth te zijn. In 1991 was ik hier voor het laatst samen met Jaap, terug van een tocht naar de Azoren met Lightning, Waarschip 1010. Er hangt een aparte atmosfeer in Falmouth waar de zeilers hun blik over de oceaan richten.
Op de dag voor de start komt Bart Boosman toch nog aan in Mylor nadat hij aan de grond heeft gezeten bij Beachy Head, en schade aan de kielbalk heeft opgelopen, die hij zelf heeft weten te herstellen. Windkracht 7 tegen deerde hem verder niet. Ook mijn oude schip de Lightning doet mee aan de race. Erg toevallig allemaal, en leuk om de helemaal opgeknapte boot weer te zien.
Het is een genoegen om de briefing mee te maken van een race als deze. Engelsen spreken veel beter van Nederlanders. Vooral de uitnodiging van de commodore van de Mylor Yachtclub om mee te doen aan de toch ook wel uitdagende race naar Fowey die zij organiseren was hilarisch. Ik kan niet steeds overal bij zijn omdat ik druk ben met bijvoorbeeld het installeren van een kooktoestel, monteren van handrails, bijstellen van verstaging, het monteren en opstarten van allerlei apparatuur enzovoorts.
EERSTE ETAPPE VAN MYLOR NAAR KINSALE
Op 28 juni komt er een einde aan het klussen door de start van de eerste etappe van de race naar Kinsale. Ik kan het niet laten om scherp te starten, ook al doe ik helemaal niet mee voor het eindresultaat en vaar ik alleen om me te kwalificeren. Toch leuk om als eerste vlak langs de bovenboei te gaan en vrije wind te hebben. Ook goed voor de foto’s.
Home of Jazz vlak na de start van de eerste etappe in Falmouth.
Opkruisend naar Lands End blijkt dat Home of Jazz aan de wind aardig kan meekomen met de vloot, ondanks het nogal gereduceerde tuig met een te klein voorzeil. Dat is een mooie opsteker. We varen langs de kust en na Lands End volgt ruimer water naar Ierland. Ik merk dat ik erg moe ben. Waarschijnlijk een gevolg van twee weken onafgebroken hard werken aan de boot van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. De eerste etappe heeft verder geen verrassingen. Afgezien van een paar buien is het rustig weer, al geven de voorspellingen waarschuwingen voor 8 bft aan de west kust van Ierland. De laatste mijlen ben ik te moe en meer aan het toeren dan aan het wedstrijdzeilen. Dat moet ik verbeteren.
Kinsale Santander
Kinsale is erg gezellig. Solo zeilen is een zeer sociale tak van sport. Iedereen bereid zich voor op de langste en zwaarste etappe naar Santander. Ruim 500 mijl, en de voorspellingen beloven een pittig windje. Nico Budel met Hayai voegt zich nog bij de vloot.
Matige start in 5 knopen wind met te veel golven en te weinig zeil. Tobben dus. Later pikt de wind op en worden de condities steeds beter. De eerste nacht stevige buien, maar de tweede dag vrijwel droog met goede wind. En het wordt steeds warmer. Champagne sailing, maar helaas voor mij zonder spinaker, want mijn autopilot komt onder water te staan en geeft de geest. Verder op de Windpilot (windvaan).
Iedereen heeft het er al dagen over gehad in Kinsale: er is storm voorspeld. En inderdaad, een laag dat er zuidelijk doorkomt, veroorzaakt 35-40 knopen wind uit het Zuid Oosten later draaiend naar Zuid West en afnemend naar 20-25 knopen. Dit wordt de eerste keer zwaar weer met Home of Jazz.
Ter voorbereiding maak ik de boot al de dag tevoren klaar voordat het donker wordt. Ik heb nog nooit een tweede rif gezet. Dat ga ik dus eerst even proberen. Stagfok aangeslagen, stormfok klaargelegd. Alles opgeruimd, accuus volgeladen, eten, slapen. Deze nacht zeil ik wat ondertuigd met het stagfok in zuidelijke richting, wachtend op wat komen gaat.
De wind komt pas als het weer licht wordt in de ochtend van de derde dag op zee. Het stagfok blijkt in windkracht 6 niet goed te staan. Over naar het stormfok dat ik ook al heb klaargelegd. Eigenlijk wat ondertuigd, maar de wind trekt nog flink door naar 35 knopen. Geen enkel zicht meer mogelijk tijdens de frontpassage. Ik zit natuurlijk precies boven de rand van het continentaal plat en de golven zien er best venijnig uit. Een paar uur handsturen door het ergste gedeelte. Wat een bootje is dit. Geen moment maak ik me zorgen. Dan overstag, wind naar Zuid West, kruiszee, openbrekende lucht, dolfijnen langszij, heerlijk.
Het eerste zware weer hebben we doorstaan. Geen schade opgelopen. Windpilot blijkt weer van onschatbare waarde. Nu verder uitzeilen naar Santander. Toch nog wel een paar honderd mijl, maar die verlopen verder zonder bijzonderheden. In het zware weer aan de wind deed Home of Jazz het prima, maar in het lichtere weer komen alle andere boten er weer overheen. Het gaat mij nu ook niet om het wedstrijd resultaat, zo houd ik me voor, maar alleen om de kwalificatie. Toch hoop ik van harte op revanche wanneer ik de boot echt wedstrijdklaar heb.
Op de Iridium telefoon had ik al gehoord dat er veel uitvallers waren, maar in Santander blijkt hoe erg het is: slechts 10 van de 25 boten halen de finish. Jammer, maar met de aangekomen schepen is het wel extra gezellig.
Deze etappe heb ik veel beter geslapen. Al met al kom ik in redelijke conditie aan. Na een dagje bijkomen en een avond stappen in Santander met de zeilers, stort ik me weer op het werk aan de boot. Bart Boosman helpt mij enorm.
Santander naar Camaret Sur Mer
Zeer licht weer is voorspeld. Bij de start is er gelukkig wel wat wind. Home of Jazz is goed weg en het duurt tot ver buiten de monding van Santander voordat de grotere en snellere boten me voorbij zijn. De valt in de eerste nacht de wind weg. 12 uur stilliggen. Even wat varen, en weer geparkeerd.
Gelukkig is de derde dag helemaal top, en kan iedereen mijlen maken om nog op tijd bij de geplande finish en prijsuitreiking te zijn. Midden in de nacht loop ik de haven van Brest binnen.
Camaret sur Mer blijkt een prachtige plek te zijn. Leuk zeilgebied hier. Ook bij de prijsuitreiking is het weer enorm gezellig. Sponsor BluQube heeft er veel werk van gemaakt. Ze zijn bij iedere tussenstop nadrukkelijk aanwezig geweest, en zorgden steeds voor leuke borrels en diners, een complete tappas party in Santander en heel veel gezelligheid.
Terug naar huis vaar ik met Wessel en Jan Paul als erg prettige bemanning. We gaan niet eenmaal overstag en houden de dekken droog, behoudens wat regen bij de aanloop van IJmuiden.
VEEL GELEERD
En het smaakt naar meer. De boot was nog niet klaar om voluit te gaan, maar het was zeker een goede oefening. Het is mij vrij aardig gelukt om het ritme van zeilen, eten en slapen single handed op te pakken. Afhankelijk van de situatie slaap ik meestal 5 tot 20 minuten aaneen. Even kijken, even bijstellen, dan weer verder slapen. Op echt rustige stukken oceaan verwacht ik ook wat langere periodes gaan slapen.
Typisch is dat ik allerlei slaap posities in de boot heb gevonden die ik eerst niet had verwacht. Allerlei kleinigheden wil ik verder gaan verbeteren om de boot voor mij zo efficiënt mogelijk te maken. Dat lijken kleine dingen, maar het is essentieel voor solo zeilen. Ook de schootvoering en het dekplan wil ik wat verbeteren. Te veel lijnen, en af en toe te veel chaos.
Erg goed is mij bevallen de “cuddy”, het afdakje bij de kajuitingang. Aan de wind zit ik daar helemaal beschut, uit de wind en droog. Het is enorm comfortabel gebleken. In plaats van dichtgeritst met je kop in de kille ochtend wind, kan de jas open en zit je lekker op te warmer in de zon.
